(Numeri 13: 2a)

'Verkenning van Kanaän' staat als kopje boven ons gedeelte. Het volk is bijna op zijn bestemming. Ze bevinden zich aan de zuidkant van het aan hen Beloofde Land. Wat is dat voor land en wat heeft het allemaal te bieden? Twaalf mannen worden er daarom op uit gestuurd om die vragen te beantwoorden. Eén van hen ondergaat een naamsverandering. Dat lezen we in vers 16 van Numeri 13. Hij die eerst Hosea heet: 'redding', gaat voortaan Jozua heten: 'God redt'. Die naam krijgt hij door zijn houding in dit gedeelte. Een houding die hij deelt met Kaleb. Als zij bij terugkomst verslag uitbrengen zijn zij vol vertrouwen en geloof.
Evenals de andere tien zien zij de feiten onder ogen. Maar ja, hoe bekijk je de feiten, hoe interpreteer je ze? Ze kijken door een verschillende bril, zou je kunnen zeggen. Jozua en Kaleb bekijken wat voor hen ligt door de bril van Gods belofte: 'Ik zal het de Israëlieten geven'. Terwijl de andere tien dezelfde dingen bekijken door de bril van hun eigen angsten. En dat zorgt voor een wezenlijk verschil!

Verkennen, is dat ook niet wat wij tijdens ons leven meer dan eens moeten doen? Misschien bent u in uw leven wel meerdere keren verhuisd. Dan was er ook altijd iets van verkenning. Wat is dit voor dorp? Wat heeft het voor mooie kanten? Hoe zijn de wandel- en fietsmogelijkheden? En welke winkel- en culturele voorzieningen zijn er? En misschien nog wel belangrijker: wat voor indruk maken de mensen? Is het gemakkelijk om contact te maken? Zal ik er van buitenaf gemakkelijk in komen? Allemaal vragen die bij zo'n verkenning horen. Een lijstje dat terugkomt als je soms van je vertrouwde plek weg moet, omdat de tuin te groot wordt, en je toe bent aan een appartement, of omdat je gezondheid het niet meer toelaat om nog langer zelfstandig te wonen.

Alle twaalf verkenners zijn met dezelfde belofte onderweg. De belofte dat God het land wat voor hen ligt aan hen zal geven. Maar bij tien van de twaalf raakt die belofte op de achtergrond. Een prachtige grote 'Eskol', 'druiventros', dragen ze met zich mee. En ook over melk en honing gaat hun verslag. Objectief gezien heeft de toekomst hen dus zeker heel mooie dingen te bieden. Maar wat gebeurt er bij tien van hen? Hun angst voor de toekomst wint het van hun vertrouwen. Misschien herken je daar iets van. Van nature lijken we vaak meer op die tien dan op die twee die vol vertrouwen melden: "We kunnen zonder problemen optrekken!" Wat de tien vergeten zijn, en wij ook gemakkelijk vergeten, is Wie er aan hun zijde is en hen al tal van keren uit benarde situaties heeft gered.

Misschien kent u het boek de 'De Christenreis' van John Bunyan. Deze schetst het leven van een christen als een pelgrimstocht. Op een gegeven moment belandt christen samen met zijn reisgenoot 'hoop' op het grondstuk van een reus 'vertwijfeling'. Aan de dodelijke dreiging van die plek ontkomen ze alleen maar doordat pelgrim christen zich op een gegeven moment herinnert dat hij de sleutel van de stinkende kerker waarin ze opgesloten zitten al
bij zich draagt. Die sleutel heet 'belofte', en deze is nog steeds beschikbaar. Ook voor ons, als wij reuzen voor ons zien en vastzitten in onze eigen kluwen van twijfels en aanvechtingen. Laten we op zulke momenten grijpen naar de sleutel die God ons aanreikt: zijn belofte. Misschien wel het mooist verwoord door Hem wiens Naam hetzelfde betekent als die van Jozua: Jezus: 'God redt!' Hij zegt het tegen allen die Hem in hun leven willen volgen: En zie ik ben met je, alle dagen, tot aan de voleinding der wereld! (Mat. 28: 20). Grijp vooral naar die bril als er weer eens een verkenningsmissie voor je ligt!
 

Ds. B.F. (Bas) Bakelaar
november/december 2025