(2 Korinthe 12: 9)

'Genoeg', dat is een mooi woord. Gelukkig leven we in een land waarin de meeste mensen genoeg te eten hebben. En wie genoeg geslapen heeft, heeft daardoor voldoende energie opgedaan om er weer een volle dag tegenaan te kunnen. In pastorale gesprekken komt 'genoeg' ook meer dan eens voorbij, maar dan vaak in minder gunstige zin. Mensen vragen bijvoorbeeld: "Wanneer is het genoeg?", en ze hebben het dan over hun geloof in God. Hoe zit het als ze voor Hem moeten verschijnen? Onzekerheid klinkt erin door. Iets wat aansluit bij het moderne levensgevoel. Overal waar we komen moeten we immers aan steeds meer eisen voldoen. Ze zijn inmiddels zo opgeschroefd dat je bijna altijd wel met een gevoel van tekort blijft zitten…
De apostel Paulus wordt ook de maat genomen. Hij wordt vergeleken met de charismatische super predikers die in Korinthe rondlopen. Ze worden door de mensen geprezen en zijn daar niet vies van. Het optreden van Paulus steekt daar maar schril bij af. Toch heeft ook hij iets waar hij enorm over kan en wil 'roeme,'. 'Opscheppen' wordt daarmee bedoeld. De apostel heeft het dan eerst in onze tekst over verschijningen en openbaringen, over iemand die tot in de derde hemel, volgens Joodse opvattingen in die tijd het paradijs genoemd, is opgetrokken geweest.
Hij vertelt dat deze mens daar dingen heeft gezien en gehoord die zo bijzonder waren dat ze niet met woorden van beneden overgebracht kunnen en mogen worden. Geweldig hè, zouden we dat allemaal niet willen? Ook dat sluit aan bij het moderne levensgevoel dat hunkert naar het opdoen van bijzondere religieuze ervaringen.
Meerdere uitleggers zijn overigens van mening dat Paulus  in het eerste gedeelte over zichzelf spreekt, en dat hij dus zelf die mens is die dat allemaal heeft meegemaakt… Daar valt veel voor te zeggen als je de inhoud van vers 7 op je laat inwerken. Toch kiest de apostel ervoor om niet met bijzondere, zeer persoonlijke ervaringen te schermen. En dat is niet alleen zijn eigen keuze, de Here God zelf heeft daar
een stokje voor gestoken. Die heeft namelijk gezorgd voor 'een doorn in zijn vlees', die voorkomt dat hij te groot over zichzelf gaat denken. We weten niet wat er met die doorn precies bedoeld wordt. Het kan gaan om een ziekte of chronische kwaal die zorgt voor moeite of pijn, maar het zou ook kunnen gaan om gewetenswroeging omdat hij de gemeente van Christus eerst heeft vervolgd. Dat is inmiddels wel vergeven. Maar sommige levenskeuzes, en de gevolgen daarvan, kunnen toch met regelmaat pijn blijven doen…
Paulus schept dus niet op over zijn bijzondere ervaringen. Wel over iets anders. Het mooie en bijzondere is dat hij opschept over iets waarop hij door anderen juist wordt aangevallen, namelijk op zijn zwakheid en lijden. Het is vandaag de dag niet anders. Ook nu zien meerdere predikers in voorspoed en welvaart een legitimatie van de prediker. Wie zo gezegend wordt, moet wel het zuivere woord van God spreken! Paulus geeft aan daar heel anders over te denken. Hij roemt zich in zijn zwakheden, schept daarover op. Waarom? Omdat een sterke mens genoeg heeft aan zichzelf, terwijl een mens die klein en zwak geworden is, juist in alles is aangewezen op de kracht van Christus. Hoe minder groot de gelovige van zichzelf denkt, des te groter kan Christus in Hem worden. En weet u wat het allermooiste is? Dat wat van Christus komt altijd meer dan genoeg is!
Mogen wij niet opscheppen? Toch wel! Over Jezus Christus, over de Weg die Hij gegaan is, en het Werk dat Hij volbracht heeft. Hoe meer je dat doet, des te meer er van je afvalt.
 

Ds. B.F. (Bas) Bakelaar
juli/augustus 2025